spojrzenie w dno jaru. Rycerz podążył za wzrokiem swego władcy i nagle jemu również zaparło dech w piersiach. Rozległ się hałaśliwy wybuch śmiechu, witający triumfalny powrót kilku jeźdźców, którzy widać pojechali na przeszpiegi. Kopyta tętniły głośno, a jeźdźcy krzyczeli jeszcze głośniej, jakby chcieli, by przeciwnik ich usłyszał. - Mamy zdobycz! Mamy zdobycz godną naszego wielkiego króla! Igrainia, ukochana rycerza, posiniaczona i powalana błotem, a mimo to nadal dumnie wyprostowana, siedziała na siodle przed jednym z jeźdźców, który podjechał do swego pana i rzucił dziewczynę na ziemię u jego stóp. Podniosła się szybko, dzielnie uniosła głowę i spojrzała wrogowi prosto w oczy. Wrogi król popatrzył na nią, a potem na zwiadowców. - Gdzie pozostali? - Nie żyją. - Jeździec splunął. - Ona ich zabiła. - A królowa? - Uciekła, kiedy ta rozprawiała się z naszymi ludźmi. - A ten tak zwany król tej bandy nędznych rzezimieszków? - Nigdzie go nie ma. Najeźdźca nie miał w sobie odwagi, za to chytrości aż nadto, podobnie jak okrucieństwem nadrabiał brak siły. Krzyknął więc głośno: http://www.ebadaniapsychologiczne.edu.pl/media/ - Pan wie, co się stało w szpitalu? - zdziwiła się Maggie. Skinął głową, a potem skupił całą uwagę na Jessice. - Moim zdaniem on igra z tobą, pokazuje ci, do czego jest zdolny, zanim wreszcie przyjdzie po ciebie samą. RS 242 - A co, jeśli igra z tobą? - zasugerowała. - Jeśli to na ciebie zarzuca przynętę? Czekała na jego odpowiedź z zapartym tchem. Jeśli nie jest nim, zaprzeczy. Oprócz niej istniała tylko jedna osoba, której Władca nienawidził z całej mocy, a tym kimś był wierny rycerz króla Roberta Bruce'a, jego prawa ręka, Ioin MacDuncan. Nie zaprzeczył.
blisko tętniącego życiem Miami, lecz dostatecznie 6 daleko, by móc cieszyć oczy widokiem raf, wschodów i zachodów słońca. Nie mówiąc już o mroku. O aurze tajemniczości, która także dziś otacza zaplanowane tu spotkanie. Sprawdź zginął nam nieboszczyk z kostnicy. - To na pewno tylko głupi dowcip - zapewnił ją uspokajającym tonem. - No nie wiem... Od kilku dni dziwnie mi ciarki latają po krzyżu. - Skinęła mu ręką, uśmiechnęła się i odeszła. Jessica opuściła szpital i pojechała do swojego gabinetu, mając nadzieję znaleźć tam Jeremy'ego i Nancy, lecz nie zastała nikogo. Rozejrzała się dookoła, odnosząc wrażenie, że całkiem niedawno ktoś tu był i wyszedł niemal przed chwilą. Wyczuwała w powietrzu jakieś RS 192 napięcie, jakby coś się wydarzyło. Zamknęła oczy, próbując się skoncentrować. Czyżby Władca?