To już po raz trzeci jakiś interesant przerywał mu dzisiaj pracę. - Powiedz, że jestem zajęty. - Wydaje mi się, że tego interesanta będziesz chciał przyjąć. - Mówiłem ci, że nie chcę, żeby mi przeszkadzano. Niech przyjdzie innego dnia. Westchnąwszy wrócił do obliczeń. Kiedy drzwi się otworzyły, Jack nawet nie podniósł głowy. - Mówiłem ci, że nie chcę, żeby mi przeszkadzano. Jakaś koperta wylądowała na biurku, ale Jack odsunął ją na bok. - Widzę, że bardzo lubisz narażać swoje życie. - Swoje długi spłacam sama. To nie była sekretarka, tylko Malinda. Z wysoko uniesioną głową i zarumienionymi policzkami, nigdy nie wyglądała piękniej. - Nie wątpię. Ale byłem ci winien za opiekę na dziećmi. - Zawarliśmy umowę. Ja miałam opiekować się http://www.tarczeprostokatne.com.pl/media/ – Tak – odrzekł po chwili milczenia. – Tom ma trzy lata, Alexander pięć, a Freya dziewięć. – Twoja żona musi mieć z nimi urwanie głowy – rzuciła lekko. – Elspeth nie żyje – oznajmił beznamiętnym tonem, ze wzrokiem wbitym w przestrzeń ponad ramieniem Lily. – Czternaście miesięcy temu zaraziła się jakimś wirusem i trzy dni później zmarła. Dziewczyny nie zwiodła jego kamienna mina. W oczach mężczyzny dostrzegła wciąż żywe cierpienie. Ogarnięta współczuciem, odczekała chwilę i rzekła cicho: – Bardzo mi przykro. Wzruszył ramionami. – Musieliśmy sobie z tym poradzić. Tom i Alex są na tyle mali, że dość łatwo zapomnieli, ale Freya... – Spostrzegł łzy w oczach Lily i
ciało przez materiał. Najpierw spokojnie, a potem coraz szybciej. Sam najczęściej się nie rozbierał, starał się tylko jak najlepiej pieścić Juliannę, najpierw rękami, a potem językiem. Dopiero gdy osiągała orgazm, gdy się prężyła i wyginała, mrucząc jak kocica, John przytulał się do niej. Dyszał ciężko i drżał, ogarnięty niezaspokojonym pożądaniem. Sprawdź A więc jednak zaczęli rozmawiać! Lily zazwyczaj unikała grzecznościowych pogaduszek z przygodnymi towarzyszami podróży, jednak tym razem czuła się zupełnie swobodnie. – Przypuszczam, że żadne z nas nie udaje się na wypoczynek – zauważył mężczyzna, mierząc ją wzrokiem. – Chyba jako jedyni spośród pasażerów nie nosimy dżinsów i podkoszulków. – Właściwie jadę na kilka dni do Rzymu odwiedzić brata, który prowadzi tam hotel – oświadczyła Lily. – I chcę też przemyśleć parę spraw – dodała, ale natychmiast tego pożałowała, obawiając się, że nieznajomy zacznie ją wypytywać. Lecz on tylko przyjrzał się jej przenikliwie. – Więc pan też nie jest na urlopie? – spytała niepewnie. – Niestety nie. Biorę udział w seminarium. W ubiegłym roku udało mi się tego uniknąć, ale teraz mam wygłosić referat, więc nie