dziesięciu tysiącom funtów. Nic dziwnego, że powierzyły lady Parthenii sporządzenie listy

teraz leżała w nim jednak tylko złożona na czworo kartka papieru. Trudno jej było odcyfrować stare pismo, lecz szybko zrozumiała, że to historia pochodzenia rubinu, zdobiącego lady Agnes na portrecie. Był to dar cejlońskiego możnowładcy dla jednego z Talbotów, który dwieście lat wcześniej handlował na Wyspach Korzennych. Ale gdzie się podział rubin? Na brzegu karty widniał jakby dodany w pośpiechu dopisek: Okrągłe Łby niebawem nas obiegną. Różę ukryto pomiędzy liliami. A więc któryś z jej przodków ukrył klejnot przed stronnikami Cromwella! Talbotowie stali wtedy, rzecz jasna, po stronie króla. Lilie? Oczywiście! W starym domku odźwiernego! Przysadzista, na wpół zrujnowana chałupka stała wśród chaszczy na uboczu. Pod mansardowym dachem widniał fryz z motywami lilii, dowód normańskich koneksji rodu Talbotów. Podobny fryz obiegał główne wnętrze. Pomiędzy liliami... Czyżby Różę Indry ukryto gdzieś w tej ruderze? Jeśli nadal tam tkwi, to może przy odrobinie szczęścia zdoła odnaleźć klejnot? To jedyna szansa nie tylko dla niej, ale też całego Buckley on the Heath. **Kryjówka dla księży z czasów, gdy katolicyzm był w Anglii wyznaniem zakazanym. Musi się tam udać jeszcze tej nocy. - No i w końcu go znalazłaś? - spytał Alec po dłuższym milczeniu. - Tak, ale jeśli ci opowiem resztę, nie będziesz chciał mieć ze mną więcej do czynienia. http://www.psychologpiaseczno.pl/media/ Odwróciła się do niego. - O tym, że jest tu pięknie - odparła z uśmiechem. - Ciepło ci? - Tak, ale... - Umilkła, bo pomyślała, że to, co chciałaby powiedzieć, zabrzmi głupio. - Ale co? - Nie wiem, jak to powiedzieć, ale... nigdy nie leżałam nago w biały dzień. Roześmiał się i nawet nie zauważył, że mówiła to Bella, którą pokochał. - Życie pełne jest niespodzianek. I nowych doświadczeń. - Domyślam się, że ty paradowałeś bez ubrania w jeszcze bardziej nietypowych miejscach. Rozbawił go jej surowy ton. Pochylił się, by ją pocałować, a potem uniósł się na łokciu. Była taka spokojna. W splątanych włosach miała źdźbła trawy i biały kwiat, który wyglądał tak, jakby chciał tam pozostać. Po nieprzespanej nocy zostały jej cienie pod oczami, nadające bladej twarzy zmysłowość, a jednocześnie niewinność. Wygląda jak dziewica, która właśnie przeżyła swój pierwszy raz, pomyślał. Właśnie tak ją sobie wyobrażał, takiej pragnął i taką kochał. - Jesteś piękna - szepnął. Uśmiechnęła się, nagle czymś rozbawiona. - No, teraz to już przesadziłeś.

- Ależ to przyziemne! - Skrzywił się z niesmakiem. - Wszystko w swoim czasie. Podszedł do niej i dotknął jej policzka. Musiał przyznać, że światło świec dodawało jej urody. Gdyby miał dla niej więcej czasu, na pewno rozkwitłaby w jego ramionach. Wolał jednak nie ryzykować utraty wolności w zamian za parę miesięcy zabawy. Dlatego mógł poświęcić lady Isabell nie więcej niż godzinę. W tym czasie i tak można wiele zdziałać. - Moja droga, jestem dziś w wyjątkowo radosnym nastroju. Wybacz, ale nie chcę mówić o interesach. Pragnę świętować. Przesunął dłonią po jej szyi, zaledwie centymetr od ukrytego mikrofonu. Zwinnie chwyciła go za nadgarstek i uśmiechnęła się, patrząc mu w oczy. - To pan stworzył ten nastrój, najpierw odbierając mi broń. Lubi pan bezbronne kobiety? - Wolę posłuszne. - Wsunął palce w jej włosy, rozkoszując się ich bujnością. Sprawdź Zmrużyła oczy i przypomniała sobie, jak się do niej uśmiechał. Mężczyzna z jego wyglądem, pozycją i doświadczeniem bez trudu mógł oczarować każdą kobietę. Musiała przyznać, że książę Edward robił to z godną podziwu gorliwością. Jego liczne podboje zostały skrzętnie odnotowane w tajnych aktach. Było więc bardzo prawdopodobne, że tak wytrawny kolekcjoner zechce dołączyć do swych zbiorów jeszcze jeden klejnot. W postaci Belli. Mimo woli przypomniała sobie, jak cudownie wyglądał w świetle księżyca. I jak na nią patrzył. Miał mocne, twarde dłonie - to nie były ręce człowieka, który zajmuje się wyłącznie pozdrawianiem poddanych. Energicznie pokręciła głową, przywołując się do porządku. W tym przypadku flirt dla przyjemności w ogóle nie wchodził w grę. Mogła wszakże brać go pod uwagę ze względów praktycznych. Zamyślona stukała końcem ołówka w zapisaną stronę. Doszła do wniosku, że romans z Edwardem tylko skomplikowałby sprawę, choć sama przygoda byłaby pewnie ekscytująca, a bliska zażyłość dałaby spore korzyści. Mimo to, nie. Nadal więc będzie musiała skromnie spuszczać oczy i stroić do niego niewinne minki. Upewniwszy się, że nikt nie może jej podejrzeć, ukryła notatnik. Jednak skrzynkę z biżuterię pozostawiła w widocznym miejscu. A więc udało jej się dotrzeć do celu. Dumna z siebie, po raz kolejny rozejrzała się po pokoju. Blacque na pewno będzie zadowolony. ROZDZIAŁ DRUGI - Tak bardzo się cieszę, że zgodziłaś się do mnie przyjechać! - mówiła Alice, prowadząc Bellę na zaplecze teatru. - Odkąd jesteś, Jasper przestał mnie zadręczać swoją przesadną troską. Uważa, że jesteś taka rozsądna! - I ma rację. - Ja wiem. - Alice roześmiała się. - Ale nie mówisz mi ciągle, żebym o siebie dbała, ani nie zmuszasz do leżenia w łóżku. - Mężczyźni często wyobrażają sobie, że ciąża to ciężka choroba. - Właśnie! Zadowolona, że wreszcie ma obok siebie bratnią duszę, Alice zaprosiła Bellę do swego biura. Miękkim ruchem odgarnęła długie, ciemne włosy i z ulgą i przysiadła na brzegu biurka. Tu przynajmniej mogła czuć się swobodnie i cieszyć tą odrobiną prywatności, która jej została. Wprawdzie nigdy nie żałowała dawnego życia, z którego musiała zrezygnować, wychodząc za księcia, ale od czasu do czasu musiała wyrwać dla siebie choćby parę godzin tego, co nazywała normalnością. - Jasperowi ciągle się zdaje, że zasłabnę albo się czymś zdenerwuję - westchnęła. - Tymczasem nigdy nie czułam się lepiej niż teraz, no może tylko wtedy, gdy byłam w ciąży z Marissa. Gdybyś nie przyjechała, musiałabym stoczyć z nim bój, żeby pozwolił mi pracować. A tak godzi się, bo wie, że będziesz mnie miała na oku. - Obiecuję, że go nie zawiodę. - Bella dyskretnie rozejrzała się po pokoju. Nie było w nim okna. To dobrze. - Podziwiam to, co robisz, Alice - powiedziała szczerze. - Centrum Sztuki zawsze miało opinię dobrego teatru, ale odkąd zaczęłaś nim kierować, stało się jedną z najlepszych scen w Europie. - Taki był mój cel. - Alice spojrzała na wysadzaną brylantami obrączkę.