Fionę. - Już się tym zająłem. Ale stawiam warunek. - Jaki? - Umieszczę z powrotem naszych potomków w testamencie, jeśli dziś po południu za mnie wyjdziesz. Osłupiała. - Co? Jak... - Wszystko przygotowałem. Oczywiście na wypadek gdybyś wróciła. - Trzymasz w piwnicy pastora? - Szkoda, że o tym nie pomyślałem. Zgadzasz się? Turkusowe oczy zabłysły. - Tak, tak, tak! Ożeń się ze mną w tej chwili. Lucien wstał z klęczek, podniósł ją z ziemi i przygarnął do siebie. - Jak sobie życzysz. - Zobaczył stajennego. - Vincencie, przyprowadź powóz. - Tak, milordzie. - Służący obrócił się na pięcie. - Poczekaj! - zawołała Alexandra. - O co chodzi? - spytał Lucien zaniepokojony. - Vincencie, proszę, zajmij się Szekspirem do naszego powrotu. - Dobrze, panno Gallant. - Lady Kilcairn - poprawił go hrabia. http://www.operacje-plastyczne.org.pl - Lepiej uciekajmy, zanim dostaniemy kolejne zaproszenie. - Panna Delacroix jeszcze nie jest gotowa do debiutu - stwierdziła Alexandra gniewnym tonem. - Wiem, ale Howardowie i ich znajomi są dość wyrozumiali. Proszę ją nauczyć podstawowych zasad obowiązujących na wieczornych przyjęciach. - Nie będę pracować w takich warunkach. Zwolnił. - W jakich? Znowu się zaczerwieniła. - Musi pan przestać mówić niestosowne rzeczy. - Jakie rzeczy? - Dobrze pan wie. Niegodne dżentelmena. Lucien się uśmiechnął.
Skrzywił się na tę myśl. Gloria stała między nim i Liz - zjawa z przeszłości, złe wspomnienie. Gdyby poszli dzisiaj do łóżka, Gloria nadal byłaby z nimi. Nie szkodzi. Mieli czas. Nie musieli się spieszyć. I tak zostaną kiedyś kochankami, był tego pewien. Ale dopiero wtedy, kiedy pozbędą się Glorii. W sypialni Lily paliło się jeszcze światło, chociaż Santos wątpił, by nie spała o tej porze. Zatrzymał się pod jej drzwiami i zajrzał do środka. Tak jak myślał, zasnęła nad książką. Niekiedy zasypiała, siedząc, czasami nawet zdarzało się jej zdrzemnąć podczas mszy. Patrzył na nią ze ściśniętym gardłem. W ostatnich łatach bardzo się postarzała. Zdrowie jej nie dopisywało, straciła energię i chęć do życia. Czuł, że zżerają ją złe wspomnienia, żal i wstyd. I tęsknota za córką, za wnuczką. Wściekał się, widząc, jak zawzięcie wertuje kroniki towarzyskie we wszystkich gazetach. Ilekroć natrafiła na jakąś wzmiankę o Hope albo o Glorii, wycinała ją i wklejała do specjalnego zeszytu. Bywały dni, kiedy całymi godzinami potrafiła przeglądać te swoje wycinki, rozpamiętując, co utraciła i czego nigdy nie zaznała. Jeśli zdarzało się, że brał ją gdzieś na kolację, wpatrywała się w siedzące przy innych stolikach rodziny z taką żałością, że Santosowi kroiło się serce. Sprawdź - Oczywiście, że nie. - Szkoda. Przez chwilę myślałem, że trafiłaś w sedno, ciociu. Fiona spiorunowała go wzrokiem, po czym sięgnęła po karnecik córki i przestudiowała go uważnie. - Został ci jeszcze kadryl, moja droga. Może twój kuzyn o niego poprosi? - Dlaczego miałbym prosić ją o taniec? Gdy oczy Rose napełniły się łzami, Alexandra westchnęła w duchu. Przez trzy dni obchodziło się bez płaczu i już miała nadzieję, że tak będzie do końca tygodnia. - Pokazałby pan w ten sposób, że wspiera kuzynkę w jej planach matrymonialnych - powiedziała mentorskim tonem. Lord Kilcairn zmierzył ją wzrokiem, po czym wyrwał karnet z rąk ciotki, nabazgrał w nim swoje nazwisko i oddał go Rose. - Wspaniale - ucieszyła się pani Delacroix i aż klasnęła w dłonie.