Ściągnęła brwi. Nie była pewna, czy jest z tego zadowolona. Paul niemal zniszczył jej wiarę w siebie. Złożyła ofertę pracy w „Pani domu", żeby uciec jak najdalej od niego. Czy naprawdę chciała teraz znowu narażać się na coś podobnego? Przecież nie ma wątpliwości, że wygląd ma dla Richarda duże znaczenie. Jego... i jej wygląd. A właśnie tego rodzaju ocen chciała unikać. Westchnęła. Weszła do biblioteki i zapaliła światło. Miłe miejsce. Wzdłuż ścian ciągnęły się półki wypełnione książkami. Koło kominka stały naprzeciwko siebie dwie sofy, a z boku duże biurko. W najodleglejszym kącie dostrzegła zbroję. Wyczuła zapach tytoniowego dymu. Przeszył ją dreszcz paniki, ale zaraz zrozumiała, że to dym z fajki leżącej na kryształowej popielniczce. Rozejrzała się dookoła. Spojrzała w stronę drzwi. - Blackthorne? Myśl o tym, że mogłaby go zobaczyć, przestraszyła ją, a jed-nocześnie podekscytowała. Nie usłyszała żadnej odpowiedzi. Wzięła fajkę do ręki. Dotknęła główki. Była ledwie ciepła. Odłożyła ją z powrotem. Ciekawe, czy Richard nosi też tweedową marynarkę ze skórzanymi łatami na łokciach? http://www.onkolog-szczecin.pl niespokojna. – Naprawdę wyskoczyłaś kiedyś z jadącego samochodu? – spytał beztrosko, również przeglądając menu. – Tak, raz – wyznała. Milczała przez chwilę. – Widzisz, nie potrafię znieść sytuacji, których nie mogę kontrolować. Boję się schwytania w potrzask. Spojrzała na Thea, który wpatrywał się w nią w łagodnym zamyśleniu. Nagle po raz pierwszy w życiu zapragnęła się zwierzyć i zrzucić z duszy przygniatający ciężar. – Wiesz, musiało minąć dużo czasu, zanim zdobyłam się choćby na to, by zamykać na zasuwkę drzwi kabiny w publicznej toalecie – oświadczyła rzeczowym tonem. – A w windach... – urwała i wzdrygnęła się. – Ale uczę się panować nad sobą i w tego rodzaju
Kate potrząsnęła głową. – Nie, mam tylko ich płyty. Rozmawiali przez chwilę, głównie o muzyce zespołu. Następnie przeprosiła go, ponieważ musiała pomóc Blake’owi przy kontuarze. W kawiarni pojawiła się spora grupa studentów. Kiedy ją w końcu obsłużyli, pochyliła się do Blake’a. Sprawdź musi szybko coś zrobić, zanim ten drań posunie się dalej. Niewiele myśląc, odwróciła się, zbiegła po schodach, wypadła na dwór przez frontowe drzwi i pognała na oślep przed siebie. Serce waliło jej szaleńczo, łzy spływały po twarzy – ale wydostała się, zdołała uciec i była wolna! Nie zdawała sobie sprawy, że wybiegła na chodnik. Ulica była zupełnie pusta i nikt nie widział jej desperackiej ucieczki. Jednak po pewnym czasie nocne powietrze, chłodzące jej rozpaloną twarz, nieco ją otrzeźwiło. Zwolniła i wreszcie zaczęła iść. W końcu przystanęła przy ulicznej latarni, objęła ją mocno, by nie upaść, oparła o nią czoło i stała tak długo, czekając aż odzyska opanowanie. Raptem uświadomiła sobie ze zgrozą, że zostawiła dzieci bez