Sebastian, gdy J.T. wszedł do domu. – Tak. To właśnie bym zrobiła, gdybym nie podejrzewała, że jest zamieszana w szantaż i prześladowanie mnie. – Przecież ją podejrzewasz. – To ty ją podejrzewasz, natomiast ja nie wiem, co o tym myśleć. Nie mam za sobą dwudziestu lat doświadczeń z szaleńcami i terrorystami, tylko zabieram ludzi na ciekawe wycieczki. Jeśli zdarza się podczas nich coś nieprzewidzianego, zawsze mam przygotowany plan awaryjny. – Lucy – westchnął Sebastian. – Ten, kto zostawił wczoraj kwiaty, wiedział, że jesteś tu z dziećmi. Jeśli to Barbara, to wiedziała również, że ja tu jestem. Odważyła się na wielkie ryzyko, dużo większe niż w poprzednich przypadkach . Mamy do czynienia z klasyczną w przypadku nękania eskalacją, a to nie wróży dobrze. – Ale Barbara wie, że ja dowiedziałem się o jej przyjeździe w te strony. Jeśli jej nie odwiedzę, będzie się zastanawiała, dlaczego. – To niech się zastanawia. – Jeśli jest niewinna, bez żadnej przyczyny zranię jej uczucia. – Mniejsza o zranione uczucia. Jeśli jest niewinna, to zrozumie. http://www.nabudowie.edu.pl/media/ na schodki. W drzwiach stanęła Madison. – Sebastian, telefon do ciebie. Dzwoni twój przyjaciel Plato Rabe... nie jestem w stanie tego powtórzyć. – Rabedeneira. – Pytał o mamę, ale powiedziałam mu, że ty tu jesteś i chce rozmawiać z tobą. Spojrzała na niego wyczekująco, jakby spodziewała się jakichś wyjaśnień, on jednak bez słowa wyjął słuchawkę z jej ręki. Usiadł na schodkach i spojrzał na nią. – Będziesz podsłuchiwać? Gwałtownie się zarumieniła. – Ja nie...
gałązki, by lepiej widzieć ścieżkę. Arturo, który najwyraźniej wpadł na ten sam pomysł co młodszy brat, przemknął obok nich. Zrobił minę do Paola, obejrzał się, by sprawdzić, czy ojciec nie nadchodzi, i pospiesznie ukrył się po drugiej stronie pergoli. - Mama pokazała mi to miejsce, gdy byłem malutki - Sprawdź tak było? Uciekała przed matką, to prawda. Gdy po studiach szukała pracy, skorzystała z pierwszej okazji, by wyjechać jak najdalej od niej. Ale czy ucieka również przed życiem? Z trudem przełknęła ślinę. - Wiesz o mnie więcej niż ja sama. - Nigdy by w to nie uwierzyła, ale naprawdę tak było. - Jak to możliwe? Przesunął palcem po wycięciu jej sukni. - Bo jesteśmy do siebie bardzo podobni. Praca jest dla ciebie ucieczką. Podobnie jak dla mnie. Teraz to zrozumiałem. - A widząc jej minę, dodał: - Powiedziałem ci w szpitalu, że nie kochałem Lucrezii. Oświadczyłem się, bo to wydawało R S