narzucony na ramiona, niezapięty Diaz patrzył na jej stopy. - Nie możesz tak iść - orzekł i zaczął rozpinać koszulę. Zdjął ją z pleców, wyjął z kieszeni nóż i odciął oba rękawy. Przyklęknął przed Millą na jedno kolano, rozłożył sobie rękaw na udzie i rozprostował starannie. - Postaw tu stopę - powiedział. Milla posłuchała go, ostrożnie balansując na drugiej nodze. Diaz sprawnie opatulił jej stopę rękawem, owijając kilka razy i łącząc końcówki zgrabnym węzłem na górze. Potem tak samo opatrzył drugą stopę. an43 290 - Jak się z tym czujesz? - zapytał. - Wiem, że to nie solidna skórzana podeszwa, ale powinno wystarczyć na przejście kawałka drogi. Dobrze chroni? Jeśli nie, powiedz od razu, szkoda stóp. Przeszła się kawałek po skale, sprawdzając grubość materiału. Miał rację: to nie była skóra. Milla czuła każdy kamyczek pod podeszwą. - Jak daleko mamy do samochodu? - spytała. http://www.kosmetyki-naturalne.biz.pl/media/ podczas gdy Milla ograniczyła się do zbierania funduszy, co też zajmowało sporo czasu. Dostawała już regularną pensję, miała mniej więcej stałe godziny pracy i nie musiała nigdy zostawiać dzieci samych na noc. Diaz testował broń palną dla dużego zakładu zbrój eniówki, a poza tym pracował jako konsultant policji El Paso, biura szeryfa i kilku prywatnych firm ochroniarskich. Milla prawie się rozpłakała, an43 458 gdy wreszcie powiedział jej, co będzie robić. Bała się strasznie, że Diaz nie znajdzie legalnej pracy, w której atutem i zaletą będą jego wyjątkowe umiejętności. Wyglądało na to, że nigdy nie dorobią się

po hiszpańsku, ale i tym razem udało jej się wszystko załatwić: wskazała ręką dorodne pomarańcze, które przyciągnęły jej wzrok. Nic nie zauważyła, nic jej nie zaalarmowało. Nagle po prostu znalazła się pomiędzy dwoma mężczyznami, poczuła ostry odór ich potu. Instynktownie próbowała się cofnąć, ale stali za blisko. Tuż an43 Sprawdź była rozwiedziona, jej syn w tym roku skończył osiemnastkę i przed tygodniem wyjechał do ojca, by spędzić u niego resztę lata przed an43 91 wyjazdem na studia. Joann nie wyglądała na więcej niż trzydzieści lat; jej blond włosy były krótko przycięte, a niebieskie oczy nie przestawały mrugać. To właśnie Joann najczęściej występowała w roli głosu rozsądku w biurze, kiedy emocje brały górę i sytuacja wymykała się spod kontroli, co zresztą zdarzało się regularnie. Ich praca była tak wyczerpująca psychicznie, tak męcząca, a często również niewdzięczna, że drobne utarczki i kłótnie stały się normą, nie wyjątkiem.