to nasz przybrany brat. - Sam widzisz - powiedziała Maggie z nutą triumfu w głosie. - Wszystko wskazuje na to, że Laura też będzie miała niebieskie oczy. - Ostrożnie podniosła małą i obróciła ją profilem do Asha. - A nos? Myślisz, że ma nos Tannerów? Ash już przejrzał jej intencje. - Nawet nie próbuj - ostrzegł. 37 - O czym mówisz? - Maggie udała niepomiernie zdziwioną. - Nie próbuj budzić we mnie rodzinnych uczuć do tego dziecka. Nie zatrzymam jej. Mowy nie ma. Rozumiemy się? - Ujął Maggie pod brodę i spojrzał jej prosto w oczy. W pierwszej chwili miała ochotę dać mu w twarz za ten gest, arogancki i prostacki, ale powstrzymała ją myśl o Laurze. - Jeszcze nie - powiedziała dobitnie. - Zrozumiemy się, jak zapiszesz sobie w pamięci, że żaden mężczyzna http://www.fundacja-dantis.pl Ciągle nie wiem, co się wydarzyło. - Martwi się pani, prawda? - Oczywiście, że się martwię. - Nic mu nie będzie. Jestem pielęgniarką, zaopiekowałam się nim. Lizzie uwolniła ramię i przystanęła. - Co się stało? - Clare zatrzymała się także i obrzuciła ją spojrzeniem. - Muszę zwolnić. - Lizzie próbowała wyrównać oddech. Czuła, że musi zapanować nad tym wszystkim. - W porządku, oczywiście. - Proszę mi powiedzieć, co zaszło. - Pobili się... - Pobili? - Lizzie zamrugała oczami. - Kto z kim?
Allbeury wrócił do swojego terminarza. Przewinął zapiski o osiem miesięcy wstecz, do października, i zerknął na Keenana, który stał z prawej strony krzesła. - Poniedziałek - podpowiedział mu inspektor. - Siódmego. Sprawdź myśli jego codzienne obowiązki. - Właściwie już wszystko zorganizowałem. - I dodał szybko na widok jej miny: - Oczywiście tylko teoretycznie. Przy założeniu, że nie będziesz miała nic przeciwko temu. Był przyjemny dzień jak na marzec. Siedzieli na kamiennym tarasie nad ogrodem w ciepłych swetrach i pili kawę. - Po pierwsze - ciągnął - w mojej obecności nikt nie ośmieli ci się naprzykrzać z jakimiś szczególnymi żądaniami. Było to tak oczywiste, że nawet jej przez myśl nie przeszło komentować.