ją wynagrodził. Doszła też do wniosku, że powtarzanie, iż jej obraz jest nie dość dobry i używanie innych równie niemądrych argumentów, wzbudziłoby pogardę ojca, nie lubił bowiem artystów, którzy lekceważąco wyrażali się o swojej pracy w nadziei, że usłyszą przeciwstawną opinię. 93 — Nic mnie bardziej nie złości — powtarzał — niż ludzie zbyt skromni. Wolę tych. którzy znają swoją wartość. Tempera zawsze śmiała się słysząc to. — Nie wierzę ci, papo! Skrytykowałbyś każdego, kto chwaliłby się obrazem, którego ty nie uznałbyś za dość dobry. — Artysta powinien wierzyć we własną sztukę — odpowiadał ojciec wymijająco. Tempera wiedziała, o co ojcu naprawdę chodziło, i teraz wydała się sobie nadmiernie, wprost służalczo skromna. Powinna była akceptować swoje dzieło w takiej postaci, w jakiej akceptował je książę, tego bowiem zdawał się oczekiwać. Zamiast traktować zainteresowanie księcia jako http://www.fotonetia.pl - Więc...? - Jak to się mówi, dmucham na zimne. A może zbyt lubię mężczyzn, żeby chcieć rujnować życie zarówno im, jak sobie. - Mam nadzieję, że to nie jest twoja generalna opinia o małżeństwie. - Och, raczej jest... Matthew miał wrażenie, że świat wokół niego wiruje i tylko on jeden tkwi w miejscu. Rozmawiał z gośćmi, poznawał nowych ludzi, pilnował, aby wszyscy dobrze się bawili, sam jednak czuł się tylko outsiderem i obserwatorem. Aethiopia znakomicie pełniła swoją funkcję, a Karolina, idealna gospodyni, była w swoim żywiole. Izabela i Mick, jej mąż, służyli pomocą, ale zachowywali się bardziej jak goście niż domownicy. Matthew nie był pewien, czy
dnia. - Zatrucie pokarmowe. Lewa brew przełożonego wzniosła się ponad złotą oprawkę okularów. - Jeszcze jeden kryzys w rodzinie i bierzesz urlop, jasne? - Już poprosiłem, żeby mi ten dzień potrącić z urlopu. Sprawdź Czuła, że nie może powitać go w willi. Kiedy do niej podejdzie, musi być sama, otoczona pięknem, które zawsze będzie stanowić nieodłączną część ich życia. Nie mogła uwierzyć, że zaledwie przed tygodniem sekundy dzieliły ją od śmierci i że została ocalona przed unicestwieniem, by poznać niemal nieziemskie szczęście w ramionach księcia. Przywołała najdroższe wspomnienie jego pocałunku i wydało jej się dziwne, że można doznać takiego uniesienia i... nie umrzeć. Książę zapytał wtedy, a głos dziwnie mu drżał: — Kiedy zechcesz za mnie wyjść, kochanie? Wtedy pierwszy raz od chwili, kiedy ją uratował,