Taras położony malowniczo tuż nad przepaścią, na której skraju wzniesiono zamek, urządzono bardzo pięknie: po murach i wysoko nad balustradą pięła się bugenwilla. Podłogę wyłożono kamienną posadzką, a całość ozdobiono markizami, które chroniły przed nadmiarem słońca tych, którzy właśnie spożywali tam posiłek lub po prostu wypoczywali. Tempera miała wrażenie, że ludzie czują się tam jak w orlim gnieździe — wysoko ponad światem, pewni i bezpieczni. Wszyscy lokaje byli teraz zajęci, usługiwali do stołu. Służące zapewne posprzątały już w salonie i na pewno nie było tam teraz nikogo. Na taką właśnie okazję czekała Tempera. Wzięła obraz i bardzo ostrożnie zeszła po schodach. Jeśli po drodze kogoś spotka, powie, że jej pani zgubiła chusteczkę. Na szczęście salon był pusty. Jedynie z oddali dobiegały odgłosy śmiechów i rozmów. Tempera spojrzała przelotnie na obrazy na ścianach. Poczuła się, jakby pozdrawiała starych przyjaciół. Kiedy weszła do pokoju księcia, http://www.efizjoterapeuta.com.pl/media/ - Jesteś pewien - zaczął wolno brat - że słusznie robisz? Chodzi mi o decyzję pozostania tutaj. - Och... - Matthew odłożył widelec na talerz. - To znaczy, że nie? - Bynajmniej - odparł cierpko Matthew. - To znaczy, że za chwilę wciągniesz mnie w kolejną negatywną dyskusję. - Nie jestem nastawiony negatywnie. - Naprawdę? - Poczuł, że ogarnia go prawdziwa złość. - Bo odnoszę wrażenie, że zawsze wszystko wiesz lepiej, zawsze musisz grać tego starszego brata. 186 - Przecież nim jestem - uśmiechnął się Ethan. Irytacja Matthew tylko trochę osłabia.
dawno przestałbym poświęcać im czas. Karolina na sekundę zamknęła oczy. - Flic uważa, że to ty masz problemy. - Naprawdę? A co ty o tym sądzisz? - Myślę, że ma powód. Prawdę rzekłszy, sama się zastanawiałam... jeszcze przed dzisiejszym dniem... czy nie zechciałbyś pogadać z Sprawdź W jej głosie brzmiała determinacja, najwyraźniej usilnie starała się przekonać swojego rozmówcę, że sprawy potoczą się po jej myśli. Siedziała przy kuchennym stole plecami do niego; pieniądze, które zostawił jej rano, tworzyły bezładny stos obok niej. Bella zakończyła rozmowę i westchnęła cicho. Nie chciała martwić dziewczyny, ale nie była wcale pewna, czy wszystko pójdzie dobrze. Nagle odwróciła się i zerwała na nogi. - To ty! Wróciłeś! - Przecież musiałaś wiedzieć, że wrócę – odpowiedział krótko. Jak to? Roztaczał wokół taką aurę pewności siebie, że to, co mówił, wydawało się oczywiste. - Niby dlaczego? - spytała niepewnie. - To chyba oczywiste. Bella nie była w stanie powstrzymać rumieńca, wypełzającego zdradziecko na jej policzki. Czyżby wrócił dla niej? Czy to możliwe? Nie, z pewnością nie. Incydent z ubiegłej nocy nie mógł się powtórzyć. - Tak się składa - kontynuował Edward - że to mój apartament. Jak to? Bella patrzyła na niego skonsternowana. To nie mogła być prawda! A jeżeli jednak? W każdym razie nie wrócił z jej powodu. Nie. dlatego, że chciał powtórki z poprzedniej nocy, pomyślała upokorzona. Ale najgorsze miało dopiero nadejść. - A ponieważ zapłaciłem z nawiązką za poprzednią noc, nie rozumiem, dlaczego wciąż tu jesteś. Chyba dla kobiety twojej profesji czas to pieniądz? Czy może masz nadzieję, że zatrzymam cię i na tę noc?