- Pewnie jak zwykle chodzi o pieniądze - skwitowała Clemency z westchnieniem.

Odgoniła od siebie natrętne myśli i wciągnęła głęboko rześkie, nocne powietrze. Musiała się trzymać. Była przecież twarda. Spędzała całe dnie w restauracji nie tylko z konieczności, ale i z wyboru. Im dłużej, im ciężej pracowała, tym mniej miała czasu na myślenie o Santosie. Po wszystkim, co między nimi zaszło, nadal go kochała. Nie wybaczy mu jednak tego, że zdradził ją właśnie z Glorią. Gdyby wiedziała, jak mu odpłacić, na pewno by to zrobiła. Dotarła do Bourbon Street i popatrzywszy w lewo, a potem w prawo, zatrzymała się zdziwiona. Na wprost niej szła Hope St. Germaine. Liz zesztywniała. Nocne życie Dzielnicy Francuskiej z pewnością nie było dla Hope. Chyba że wypełniała tu jakąś misję miłosierdzia. Ale sama? O tej porze? Nie zatrzymując się, Liz spuściła głowę, zawróciła i poszła za Hope. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy kobieta weszła do Paris Nights, klubu striptizowego, którego właścicielem był Chop Robichaux. Liz nie znosiła Chopa. Podczas spotkań Stowarzyszenia Kupców i Restauratorów Dzielnicy Francuskiej facet mierzył ją od stóp do głów, jakby zastanawiał się, ile też może być warta na rynku. Słyszała o jego dawnych działaniach, o zatargach z prawem. Od pewnego znajomego dowiedziała się o takich rzeczach, że potem śniły jej się nocami koszmary. Pokręciła głową. Co ją obchodzi Chop, Hope i jej wizyty w Paris Nights? Pomimo to weszła za nią do klubu. Zatrzymała się przy drzwiach, a gdy jej oczy przywykły do półmroku, spostrzegła, że Hope rozmawia przy barze właśnie z Chopem. Poczekała, aż flegmatyczny właściciel obejdzie bar, po czym oboje zniknęli na zapleczu. Liz przymrużyła oczy. Jakie interesy mogą łączyć szanowaną panią St. Germaine z plugawym handlarzem płatnym seksem? Poszła za nimi, przezornie zachowując odpowiedni dystans. Wśliznęli się za scenę. Wyciągnęła szyję, próbując dostrzec coś między wirującymi tancerkami i zobaczyła, że Hope przesuwa po stole coś, co przypominało kopertę. - Cześć, laska. - Cuchnący alkoholem mężczyzna zatoczył się na nią i złapał ją za ramiona. - Zatańczysz? - Nie, nie tańczę. - Z odrazą uwolniła się z uścisku. - Przepraszam. Zaczęła wycofywać się z klubu, ale pijany mężczyzna szedł za nią. - Ej, kotek, nie pierdol... Założę się, że nieźle dajesz. Lepiej niż te na scenie, nie? Liz spojrzała na mężczyznę lodowatym wzrokiem. - Nie. Chwycił ją ponownie, tym razem za łokieć. Strząsnęła jego rękę i kopnęła go w goleń. Zdziwiony wydał z siebie jęk bólu, potknął się, zrobił krok do tyłu. Liz wybiegła na zewnątrz. ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Czterdzieści osiem godzin po aresztowaniu Santosa Gloria wpłaciła kaucję i zabrała go wprost do hotelu, gdzie czekał już na nich Jackson. Santos wparował do pokoju i nie tracąc czasu na uprzejmości, natarł na partnera: http://www.deskaelewacyjna.biz.pl/media/ podkreślały krągłość kształtów Alli. Dostrzegł to juŜ wtedy, gdy Alison po raz pierwszy przyszła do pracy. Tak, nie znał kobiety, która miałaby tak zgrabny tyłeczek. Okazuje się, myślał, Ŝe on, ucząc kobiety samoobrony, sam musi się nauczyć samokontroli. Podała mu kluczyki, a on wrócił myślami do chwili obecnej. - Nie wzięłam wszystkiego, bo nie zdąŜyłam się spakować - powiedziała spoglądając na niego. - Czy mała jest juŜ po obiedzie? - Tak - odparł śmiejąc się. - Gdyby była głodna, dałaby ci do wiwatu. Tylko wtedy jest w złym nastroju. Alli doznała wstrząsu. Śmiał się. A nigdy nie widziała, Ŝeby się śmiał. Dopiero teraz. Był uprzejmy, Ŝyczliwy. Nie to, Ŝeby w pracy był tyranem, skądŜe! Ale zawsze w jej obecności zachowywał wstrzemięźliwość i niewiele mówił. ZauwaŜył chyba jej zdziwienie, bo zapytał:

- Co pani tam robiła, panno Stoneham? - domagał się wyjaśnień lord Storrington. - Zbierałam grzyby. - Moje grzyby? - Na Boga, młodzieńcze! - wtrąciła lady Helena. - Prze¬cież tu nie chodzi o te kilka grzybów! Denerwujesz tylko biedną Millie. Słucham, panno Stoneham, co się zdarzyło potem? - Usłyszałam wołanie o pomoc i ujrzałam lady Arabellę. - Zamilkła na moment, zastanawiając się, jak opowiedzieć całą historię. - Najwyraźniej znalazła się w niezręcznej sytuacji. Chyba nie wzięła pod uwagę skutków swojej żywiołowości i lekkomyślnego prowokowania porywczego chłopca, swego rówieśnika, którego, jak zrozumiałam, zna od małego. Gdy się zjawiłam, był równie zakłopotany i zawstydzony jak lady Arabella. Przeprosił za swoje zachowanie i oddalił się w pośpiechu. To wszystko. Lady Helena uważnie przyglądała się dziewczynie. To samo czyniło sześć psów oraz markiz. Sprawdź uformowała je dla niego. I ten jej zapach! Zapragnął wziąć ją na ręce, zanieść do łóŜka w swojej sypialni, rozebrać ją... Burknął coś pod nosem, odrzucił kołdrę i usiadł na skraju łóŜka. Kiedy zorientował się, Ŝe nie ma co marzyć o spaniu, postanowił wstać. Wprawdzie kalendarz zajęć miał wypełniony, ale zadzwoni do Nity Windcroft, by ustalić termin, kiedy będzie mógł przyjechać i omówić z nią sprawy dotyczące farmy. Przede wszystkim musi jednak przeprosić Alli za to, co działo się tej nocy. Siedząc na pufie w swojej sypialni, myślała o tym, co stało się tej nocy, i aŜ dreszcz ją przeszył. Wiedziała, Ŝe juŜ nie zaśnie, postanowiła więc wstać i przemyśleć spokojnie to, co się wydarzyło. KaŜdy najdrobniejszy szczegół tego, co działo się z nią, gdy Mark trzymał ją w ramionach. Coś ją bolało, starała się zmienić pozycję, by jakoś wyeliminować ten ból. Czuła