nimi samochodu. Postanowiła, ¿e powie Nickowi prawde. -Nie

- Zabieram pania Cahill do lekarza. - Nick przeszedł obok niego, nawet sie nie zatrzymujac. Marla, która czuła sie idiotycznie, spróbowała wyslizgnac sie z jego ramion, ale trzymał ja mocno. - Czy pan Cahill wie o tym? - dopytywał Lars podejrzliwie. - Mam nadzieje. - Nick szedł dalej ze sciagnieta, surowa twarza w strone swojej furgonetki. - Mam nadzieje, ¿e ktos miał dosc przytomnosci umysłu, by go poinformowac, ¿e zabieram jego ¿one do szpitala. - To... to smieszne. Potrafie chodzic - upierała sie Marla, choc nie była pewna, czy utrzyma sie na nogach ani czy jej umysł zdoła pokonac sennosc. - Watpie. - Naprawde... - Głowa chwiała sie jej na boki. Marla czuła sie jednak jak idiotka, pozwalajac jakiemus me¿czyznie rzadzic swoim ¿yciem. - Nie... nie pójde do szpitala. - Sadze, ¿e ju¿ najwy¿szy czas poszukac ci innego lekarza. Mgła spowijajaca jej umysł zaczeła nieco rzednac, kiedy http://www.budujemy.biz.pl/media/ oczach zapaliły sie złosliwe iskierki. Skrecił w strone centrum miasta, po czym zjechał w boczna ulice. Piec przecznic dalej zwolnił i wskazał nowoczesny budynek koscioła. - Oto królestwo Cherise i Donalda. Pomalowany na szaro kosciół, z wie¿a pokryta miedzia, był najokazalszym budynkiem w okolicy. Na fluorescencyjnej tablicy widniały godziny mszy i spotkan zaplanowanych na przyszły tydzien. Wielebny Donald Favier miał wygłosic kazanie na temat ceny grzechu. Pod ogłoszeniem zacytowano werset z Psalmów. Parking sprawiał wra¿enie nowego. Stało na nim kilka samochodów osobowych, du¿e, lsniace volvo i ciemny jeep. Nick zwolnił. Marla patrzyła przez okno na szerokie

Ale nie potrafiła sie uspokoic. To, co sie stało, wydało sie zbyt realne. Spojrzała na zegar. Dochodziła jedenasta. Nie spała wiec długo. To tylko twoja wyobraznia, nic wiecej. Jestes zbyt nerwowa, zaczynasz bac sie własnego cienia. W twoim pokoju nikogo nie było. Ten głos nale¿ał do złego snu, którego ju¿ nie Sprawdź ostrzegł ja Alex kilka godzin temu. - Popełniłabys du¿y bład”. Potykajac sie, wróciła wtedy do sypialni, poło¿yła sie na łó¿ku i le¿ała w ciemnosci, czekajac, a¿ on wyjdzie. Tak jak zawsze. Dokad jezdził? Z kim sie spotykał? Co robił? Nie znajdowała odpowiedzi na ¿adne z tych pytan. Zasneła w koncu niespokojnym snem, budzac sie co chwila. Usiłowała wymyslic jakis plan, który pozwoliłby jej wyrwac dzieci spod władzy tego tyrana, pomógłby je uchronic. Ale własciwie przed czym? Przed kim? Przed Aleksem i ta kobieta, z która ma romans? Gdyby tylko przypomniało jej sie cos wiecej. Do diabła, jakos sobie poradzi. Siegneła pod materac.