nie, które powstawało przy zetknięciu się kół napędu z twardą drewnianą podłogą. Niania zatrzymała się w odle- głości kilku kroków od Toma. Para nieruchomych oczu, uzbrojonych w fotokomórki i osadzonych na giętkich wy- sięgnikach, lustrowała go uważnie. Wysięgniki poruszały się badawczo, drgając przy tym nieznacznie. Po chwili wsunęły się do środka. Niania zbudowana była w formie olbrzymiej metalo- wej kuli, spłaszczonej na spodzie. Kadłub pociągnięty miała zieloną, pozbawioną połysku emalią, która wskutek długotrwałego użytkowania zaczynała się łuszczyć i odpry- ski wad Poza wysięgnikami, na których osadzono oczy, niewiele więcej dało się zaobserwować. Cały system mo- toryczny został ukryty. Po obu stronach metalowego kor- pusu widać było zarysy drzwi. Właśnie przez nie wysuwa- ły się magnetyczne chwytaki, ilekroć zachodziła potrzeba ich użycia. Przód korpusu był ostro zakończony, a także specjalnie wzmocniony. Dodatkowe warstwy metalu, przyspawane z przodu i z tyłu do kadłuba, nadawały Nia- http://www.autko-zastepcze.com.pl/media/ romansem. Chciała po prostu, żeby ją wziął, żeby wszedł w nią, zaspokoił swój głód. Mamrocząc przekleństwa, oderwał się od niej zdyszany. - Do diabła, Glorio, ja... - Chodź... - Przyciągnęła jego głowę z powrotem. - Chodź - powtórzyła, szukając jego ust, spragniona bliskości po dziesięciu długich, jałowych latach postu. Wczepiła się w niego kurczowo, w jego ubranie. Zaczął ją rozbierać, choć nie było to łatwe. Miała na sobie sukienkę, rajstopy, bieliznę, wszystko. On zaś był w garniturze, spodniach, koszuli... Guziki trzaskały, szwy puszczały, w końcu zdarł z niej rajstopy i zaraz potem wypełnił ją sobą brutalnie. Krzyknęła. I po chwili oplotła go nogami. Kochali się krótko, szorstko, brzydko. Bez pocałunków i pieszczot. W milczeniu. Po dziesięciu latach tęsknoty i nienawiści, po dziesięciu latach nienasyconego pragnienia. Powiedzieli sobie wszystko, co do siebie czuli, nie wypowiadając ani słowa. Bolało to znacznie bardziej niż słowa. Słowa Gloria mogłaby znieść, ale to? Gdy było już po wszystkim, odwróciła się na bok. Nie umiała spojrzeć mu w oczy. Zaczęli w gniewie, dali się ponieść namiętności, skończyli z poczuciem żalu. Czuła niesmak. Była zawstydzona i upokorzona. Zachowała się jak dziwka, jak suka w rui. Z całych sił zacisnęła powieki. Jak spojrzy mu teraz w oczy? Jak spojrzy we własne odbicie w lustrze? Santos zaklął pod nosem. - Przepraszam - powiedział ze skruchą w głosie. - Nie przepraszaj - rzuciła szorstko.
dziewcząt. Poza Dannym właściwie nie znała żadnych chłopców, nie licząc dalekich kuzynów, których prawie nie widywała. Matka powtarzała, że grzeczne dziewczynki nie zadają się z chłopcami, ale Gloria wiedziała przecież, że istnieją szkoły koedukacyjne - inne dziewczynki miały kolegów i przyjaciół. Widywała czasami, jak bawią się razem w pobliżu muru rezydencji, jeżdżą na rowerach, biegają po ulicach. Słuchała opowieści swoich koleżanek, które wcale nie były w jej mniemaniu niegrzeczne. Zamyśliła się. Ubodło ją, że mały Danny, przedszkolak, wiedział coś, o czym ona nie miała pojęcia. Na domiar złego zachowywał się tak, jakby każdy powinien o tym wiedzieć. Każdy, tylko nie ona. Danny jest chłopcem, przypomniała sobie raptem. Dlatego wie. Ale pewnie nigdy nie słyszał, jak są zbudowane dziewczynki. Uniosła dumnie głowę i zadała druzgocące pytanie. - Dziewczynki mają pochwę - odpowiedział bez namysłu, wprawiając Glorię w jeszcze większe osłupienie. - Skąd o tym wiesz? Sprawdź Telegram, który w końcu otrzymaliśmy, przyniesiono późno pewnego wieczoru, gdy zamierzałem już położyć się spać, a Holmes zabierał się właśnie do jednej ze swych całonocnych prac badawczych, którym się często oddawał. Pozostawiałem go wówczas wieczorem pochylonego nad retortą czy probówką, a gdy schodziłem rano na śniadanie, znajdowałem go wciąż w tej samej pozycji. Holmes otworzył żółtą kopertę i zerknąwszy na depeszę, rzucił mi ją. — Sprawdź pociągi w rozkładzie jazdy — powiedział i wrócił do swych chemicznych badań. Wezwanie było krótkie i naglące: Proszę być w hotelu „Czarny Łabędź” w Winchester jutro w południe — brzmiał tekst. — Proszę przyjechać. Nie wiem, co począć. Hunter. — Pojedziesz ze mną? — zapytał Holmes podnosząc wzrok. — Bardzo chętnie. — Więc sprawdź pociągi. — Jest pociąg o 9. 30 — powiedziałem, zaglądając do rozkładu jazdy. — Przychodzi do Winchester o 11. 30. — Ten nam akurat odpowiada. Wobec tego może lepiej odłożę moją analizę acetonową, ponieważ powinniśmy jutro być w jak najlepszej formie. Następnego dnia około godz. 11 byliśmy już w drodze do dawnej stolicy Anglii. Holmes w czasie całej podróży był zagłębiony w porannych dziennikach, ale skorośmy minęli granicę Hampshire, odrzucił je i zaczął podziwiać krajobraz. Był wspaniały wiosenny dzień. Jasnobłękitne niebo usiane było plamkami małych, białych jak owcze runo chmurek, pędzących z wiatrem z zachodu na wschód. Słońce świeciło promiennie, a mimo to w powietrzu panował lekki chłód, wyzwalający całą energię w człowieku. W całej okolicy aż do falistych pagórków wokół Aldershot widniały małe, czerwone i szare dachy budynków gospodarskich, wyglądające spoza jasnej zieleni młodego listowia. — Czyż nie są świeże i śliczne? — zawołałem z entuzjazmem człowieka, który dopiero co się wydostał z mgły nad Baker Street. Ale Holmes z powagą potrząsnął głową.