ostatnia po temu okazja. Być może jutro lub za dwa dni, okryte hańbą, będą wracały do Anglii, by schronić się w domu przy Curzon Street i tam zastanawiać się, co dalej. Lecz coś takiego nie może nigdy nastąpić; Musi uratować macochę i siebie. W jakiś dziwny sposób czuła, że ojciec pomoże jej i pokieruje jej działaniem. Tempera czuła prawie, jak stoi teraz obok niej. Kiedy lady Rothley zeszła na dół, a ona czekała, aż usłyszy, że powóz odjeżdża, nagle spostrzegła, że się modli, i to w sposób, w jaki nigdy tego nie robiła. — Pomóż mi, papo, proszę, nie pozwól, bym popełniła błąd. Wskaż mi, gdzie jest ukryty obraz. Ponieważ bardzo kochała „Madonnę w kościele”, zdawało jej się, że jest w stanie wyczuć to niezwykłe promieniowanie, jakie z obrazu emanuje ku niej, i natychmiast odgadnąć, gdzie go ukryto. Ale nie była pewna 132 niczego poza tym, że bardzo się denerwuje, że jej palce są zimne jak lód, a całym jej ciałem wstrząsają dreszcze. http://www.aptekarskie.pl/media/ miejscem z biurkiem i regałami, użyczonym mu przez nieboszczyka. Na telefon do biura jeszcze było za wcześnie, ale wystukał i wysłał faks do Gary Higgins, sekretarki obsługującej wszystkich młodszych architektów. Z powodu choroby w rodzinie mogę się nie zjawić aż do popołudnia. Bieżące dokumenty w sprawie Clapham są w komputerze. Przepraszam. Wszedł do kuchni, wypuścił Kahlego do ogrodu, wlał wodę do ekspresu, wsypał do filtra porcję kostarykańskiej kawy i włączył urządzenie. Po namyśle otworzył szafkę pod zlewem, gdzie mieścił się kubeł na śmieci. Przymocowana sznurkiem pokrywka podniosła się automatycznie. Wewnątrz znajdował się czysty plastikowy worek z brzegami starannie wyłożonymi na krawędź. Tamten worek, zawierający „corpus delicti", najwyraźniej już wyniesiono.
- Późno? - Tak. Zabawa w chowanego z twoimi gorylami to całkiem niezła rozrywka, ale pora się zbierać - powiedziała. Dla niej to też był nadspodziewanie przyjemny dzień. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz tak miło spędziła czas wolny od pracy. Sprawdź palcach... A potem, kiedy umarł... Matthew odczekał chwilę. - Kilkakrotnie próbowałem rozmawiać z nimi o Richardzie, ale wtedy któraś zawsze zmieniała temat, więc nie naciskałem. - Chyba słusznie. - Były dla mnie takie miłe w związku z naszym ślubem! Nie mógłbym wymagać więcej zrozumienia. - Po chwili milczenia dodał: - Nie spodziewałem się tego, wiesz? Przecież to, że zakochaliśmy się w sobie, nie oznaczało ich automatycznej akceptacji. - Mówiłam ci, że tak będzie. Zauważyły, jaka jestem z tobą szczęśliwa, i cieszą się ze względu na mnie. - Dla ciebie wszystko jest takie proste...